Płytki na ścianie

Dobór fug i klei do płytek ściennych

Materiał, z którego wykonane są płytki, ich format, rodzaj podłoża, oraz warunki, w jakich glazura będzie użytkowana to najważniejsze czynniki warunkujące wybór odpowiedniego kleju.

Kleje do gresu. Do klejenia płytek gresowych przeznaczone są kleje o podwyższonych parametrach wytrzymałościowych klasy C2. Dodaje się do nich żywice syntetyczne, poprawiające zdolność klejenia, które uaktywniane są podczas rozrabiania z wodą. Wymagają one również podłoża z hydroizolacją, niezależnie od rodzaju płytki.
Płytki ścienne przykleja się poprzez dociskanie ich do zaprawy naniesionej na ścianę. Aby okładzina przytwierdziła się do podłoża, klej powinien wypełnić przestrzeń pod co najmniej 2/3 powierzchni każdej płytki. Glazurę trzeba porządnie dociskać do podłoża. Przy większych płytkach jest to trudniejsze, wtedy należy stosować metodę podwójnego smarowania czyli klej na podłożu rozprowadzać przy użyciu pacy zębatej, a na spodniej stronie płytki nakładać go gładko równą pacą.
W przypadku ceramicznych okładzin ściennych o powierzchni dochodzącej do 3 m2 montaż jest jeszcze bardziej skomplikowany, wymaga specjalnych przygotowań, narzędzi i zapraw klejowych o wysokiej zdolności klejenia i przyczepności.

Dobór spoin
Zaprawy jakie najczęściej używa się do wypełniania szczelin między płytkami wykonywane są z cementu. Oprócz roli dekoracyjnej mają też znaczenie techniczne, zabezpieczają krawędzie płytek i kompensują naprężenia powstające na skutek rozszerzalności termicznej materiałów.
Fugi na bazie cementu glinowego. Ich zaletą jest szybkość osiągania wymaganych parametrów i brak wymogów pielęgnacyjnych. Te o wyższym poziomie zaawansowania technologicznego mają dodatki zwiększające odporność na grzyby, poprawiające hydrofobowość i wytrzymałość.
Fugi epoksydowe. Nienasiąkliwa spoina, nie ulegający trwałym zabrudzeniom, wymaga jednak umiejętności nakładania. Jej plusy to: zmywa się jak glazurowana powierzchnia płytek i zachowuje swój oryginalny kolor, nie ciemnieje pod wpływem zamoczenia i nie gnieżdżą się w niej grzyby pleśniowe.
Fugi na bazie cementu portlandzkiego. Wykazują małą objętość, a spód i boki szczelin są najczęściej nasiąkliwe, zaprawa szybko traci wodę niezbędną do wiązania cementu, dlatego po rozprowadzeniu, wyprofilowaniu i wyczyszczeniu wymagają pielęgnacji. W tym celu należy przez kilka dni dostarczać spoinom wilgoci. Jeżeli to zbagatelizujemy, fugi będą kruche, podczas mycia będą tracić kolor i łatwo ulegać zabrudzeniu.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *